Powrót na wzniesienia 2

Sobota, 1 sierpnia 2015 · dodano: 28.08.2015 | Komentarze 0

Podczas moich dwóch poprzednich wycieczek do Parku Krajobrazowego Wzniesień Łódzkich udało mi się dosyć dobrze zapoznać z częścią południową i wschodnią rzeczonego obszaru. Do pełnego obrazu sytuacji potrzebny był mi jeszcze jeden wypad w te rejony, więc z niecierpliwością oczekiwałem na odpowiedni moment, by kolejny raz popędzić co sił na Wzniesienia Łódzkie i dokończyć dzieła ich zwiedzania. Na tę chwilę przyszło mi jednak czekać całe długie trzy tygodnie, podczas których ciągle stawał mi przeszkodzie żar lejący się z nieba, aż wreszcie na początku sierpnia zdarzył się weekend charakteryzujący się właściwą pogodą, umożliwiającą przemieszczanie się na rowerze bez ryzyka zagotowania się mózgu w czaszce i wyparowania uszami. Na rozgrzewkę zafundowałem sobie wizytę w miejscowości Buczek, gdzie przyjrzałem się dworkowi z początku XX w., a następnie udałem w jedno z ciekawszych miejsc na terenie PKWŁ, czyli rezerwatu Parowy Janinowskie. Tutaj trasa mojej wycieczki przewidywała przejazd ok. 3 km ścieżką przez środek gęstego lasu. Na swoje nieszczęście poprzedniego wieczora obejrzałem w telewizji reportaż o dzieciach pogryzionych przez dziki, co wywołało u mnie lekki stan lękowy. Oczami swojej bujnej wyobraźni zobaczyłem siebie uciekającego przez stadem rozszalałych, żądnych krwi, kwiczących, chrumkających i kłapiących pyskami uzbrojonymi w ostre kły dzików. W poczuciu zagrożenia ze strony leśnych stworzeń przejechałem ten odcinek tak szybko jak to było możliwe i szczęśliwie dotarłem na drugą stronę lasu, po czym ruszyłem w stronę Niesułkowa, z ulgą pozostawiając za sobą wyimaginowane dziki. Kolejnymi punktami mojej podróży były Stare Skoszewy, Byszewy i Dobieszków. W Byszewach, próbując dotrzeć do tamtejszego dworu, przejechałem przez podwórko pewnej rodziny, która akurat przygotowywała się do obiadu na świeżym powietrzu. Domownicy nie wydawali się szczególnie zaskoczeni moim wtargnięciem na ich prywatny teren, tym bardziej, że ich podwórko znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie dworu i nie jest oddzielone żadnym ogrodzeniem. Z Byszew pojechałem do Dobieszkowa, dokąd doprowadziła mnie szutrowa droga pokryta grubo ciosanym żwirem, na którym mój rower wpadł w wielkie wstrząsy. Pochylenie terenu w połączeniu ze słabowitym układem hamulcowym w moim pojeździe (który powinien się raczej nazywać układem spowalniającym ze względu na bardzo subtelne działanie) sprawiły, że byłem wciągany w trzęsącą pułapkę i nie mogłem się zatrzymać. Wreszcie mi się to udało po zastosowaniu hamowania metodą Flinstonów. W tym momencie żałowałem, że nie posiadam w swoim rowerze amortyzatorów, ale siedemnaście lat temu takie wyposażenie nie było powszechnie montowane. Po sprawdzeniu, czy wszystkie plomby w zębach mam nadal na swoim miejscu, pojechałem dalej do znanej mi skądinąd miejscowości Wódka, by sfotografować pewną anomalię drogową, po czym przez Plichtów i Moskwę powróciłem do Brzezin.


Dwór w Buczku z lat 20. XX w © Ziutoslaw


Miejsce postojowe w rezerwacie Parowy Janinowskie © Ziutoslaw


Leśny stojak na rowery © Ziutoslaw


Rezerwat Parowy Janinowskie © Ziutoslaw

Rezerwat Parowy Janinowskie powstał w 2000 r. Obejmuje część największego w Polsce środkowej lasu bukowego i chroni system parowów powstałych w wyniku erozji spowodowanej działalnością rolniczą. Geneza powstania parowów sięga średniowiecza, kiedy to prowadzono na tym terenie intensywny wyrąb lasu pod pola uprawne. Spływająca z pól woda spowodowała erozję gleby, tworząc wyżłobienia o głębokości do 8 m i łącznej długości około 2,5 km.


Budowa autostrady A1 w okolicach Sierżni © Ziutoslaw


Wał grodziska w Starych Skoszewach © Ziutoslaw


Grodzisko w Starych Skoszewach - fragment wału © Ziutoslaw

Grodzisko w Starych Skoszewach jest najstarszym odkrytym w Polsce środkowej i pierwszym w regionie łódzkim wczesnośredniowiecznym ośrodkiem władzy i administracji. Gród miał kształt elipsy o powierzchni 1 ha. Dostępu do jego wnętrza bronił wał drewniano-ziemny o wysokości 4 m, szerokości u podstawy 12 m i długości 105 m. U wierzchołka wału znajdowały się drewniane flanki i obronne płoty. Poniżej wizualizacja grodziska i solidna garść informacji na jego temat.



Sanktuarium maryjne w Skoszewach © Ziutoslaw

Kościół w Starych Skoszewach prawdopodobnie istniał już przed 1399 r., jednak obecna świątynia została wybudowana w latach 1934–1936. We jej wnętrzu znajduje się słynący łaskami obraz Matki Boskiej Skoszewskiej. Jest to kopia cudownego obrazu, który spłonął wraz z poprzednim kościołem w 1934 r.


Wnętrze sanktuarium © Ziutoslaw


Dwór w Byszewach © Ziutoslaw

Dwór w Byszewach został zbudowany na początku XIX w. przez Teodora Plichtę. Należy do najbardziej charakterystycznych budowli w okolicy - jego podobizna znajduje się na logo Parku Krajobrazowego Wzniesień Łódzkich. Byszewy związane są z osobą Jarosława Iwaszkiewicza, który przyjechał tu po raz pierwszy w 1911 r. jako korepetytor Józefa Świerczyńskiego, a potem odwiedzał tutejszy dwór wielokrotnie aż do 1931 r. jako przyjaciel domu. Dwór w Byszewach stał się miejscem akcji chyba najbardziej znanego opowiadania Iwaszkiewicza “Panny z Wilka”. Po II wojnie światowej w budynku mieściły się kolejno: szkoła, Urząd Bezpieczeństwa i PGR. W styczniu 2009 roku pożar strawił dach dworu, w 2011 roku został odbudowany.


Dąb "Jarosław" w parku dworskim w Byszewach © Ziutoslaw


Śmietnik we wnętrzu dębu © Ziutoslaw

Wokół dworu znajduje się park podworski o powierzchni 2,3 ha, w którym zachowało się kilka 200-letnich dębów, buków, lip i modrzewi. Najokazalszym drzewem w parku jest prawie całkowicie spróchniały dąb „Jarosław” o ponad sześciometrowym obwodzie. W południowej części parku zachowało się wzniesienie nazywane przez Iwaszkiewicza „Świątynią dumania”.


"Świątynia dumania" Jarosława Iwaszkiewicza w parku dworskim w Byszewach © Ziutoslaw


Staw w Dobieszkowie © Ziutoslaw


Oryginalne rozwiązanie drogowe w miejscowości Wódka © Ziutoslaw


...oznaczone odpowiednim znakiem © Ziutoslaw


Co podać? © Ziutoslaw


Widok ze wzniesienia w okolicach Plichtowa © Ziutoslaw


Nieczynna żwirownia w okolicach Plichtowa © Ziutoslaw


Kościół Podwyższenia Świętego Krzyża w Brzezinach © Ziutoslaw

Kościół Podwyższenia Świętego Krzyża w Brzezinach powstał w I poł. XIV w. w stylu gotyckim. W 1515 r. od strony południowej dobudowana została kaplica MB Różańcowej (której niestety nie widać na zdjęciu) - na wzór kaplicy Zygmunta w Katedrze Wawelskiej. W 1619 r. od strony płn. dobudowana została kaplica Świętego Krzyża (Miedzianków lub inaczej Grobu Bożego). Z kościołem brzezińskim wiąże się postać jednego z największych pisarzy politycznych XVI w. Andrzeja Frycza Modrzewskiego, który był niegdyś proboszczem w Brzezinach. Tu właśnie napisał swe słynne rozprawy łacińskie „De poena homicidii”.
Podczas przeprowadzonych w 2011 r. prac odwilgoceniowych fundamentów kościoła zostały odkryte ślady osadnictwa średniowiecznego na tym terenie, datowanego na wiek XII. Ponadto podczas prac archeologicznych pozyskano szereg fragmentów naczyń ceramicznych z jeszcze wcześniejszych etapów, sięgających co najmniej epoki brązu.
Parafia jest jedną z niewielu w Polsce posiadających relikwię z drzazgą z Krzyża Świętego, umieszczoną w zabytkowym relikwiarzu, w krzyżyku z kryształu górskiego.


Centrum Brzezin © Ziutoslaw


Park miejski w Brzezinach © Ziutoslaw